Bekleyişin Kırılan Aynası

Bir mucize,
düşlerimde paslanan bir zilin sesi,
yalnızlığın gölgesi sızıyor günlerime,
ne zaman bilmiyorum,
saatin iğnesi rüzgârda kaybolmuş gibi.

Sensiz,
gün bir balığın pullarında eriyor,
akşam,
çaresizliğin mavi bir taş gibi yuvarlanıyor avuçlarıma.

Gel,
bekletme beni,
toprağın altından fısıldayan bir çiçek gibi gel,
bugün değilse,
yarın,
zamanın unuttuğu bir harfle yazılmış yarın.

O günü bekliyorum,
“bugün” dediğin,
belki bir kuşun kanadına işlenmiş nakış,
nedenini sormuyorum,
bilmek,
bir aynanın sırrını yitirmesi gibi.

T harfiyle örülmüş bu sesler,
T harfiyle dağılıyor,
bir bulutun gözyaşında,
bir şiirin kendi kendine kapanan kapısında.

Turgay Kurtuluş