bir otobüs durağı dimdik duruyor ayakta
etrafında insanlar yağmurdan kardan fırtınalardan kaçanlar
bir otobüs beklenimi kıyılarına sığınanlar
hayasız devinimlerce dikiliyor
ne bir damla dökülüyor ne de el sallayabiliyor arkalarından
gitmemek üzere geldiğini söylemişti bir kaçak civarına
yıllar önceydi hâla hatırlıyor
fakat yalan denir ya can pazarında tek kuruşa dahi satılmıyor
hangi yağmurdan kaçmıştı kim bilir
bilirim onu da hâla hatırlıyor
tevatürlerde bahsedilirdi bir vakitler insan olduğundan
ya yorulduğundan vazgeçmişti ya da utanmıştı insan olduğundan
çünkü bir insan ancak bir insanı bu kadar sevebilirdi
ve insan ancak bir insanı bu kadar sevmeyebilirdi
isteyerek dokunacağından umudu yoktu kimsenin
belki diye düşündü belki ihtiyaç duyduğundan
bir sokak lambası da olabilirdi gayet
fakat sokak çocukları beklerdi ancak bir sokak lambasının altında
bir kaldırımda olabilirdi
tabii taviz verebilseydi onurundan
çok düşünmemişti
hatta hiç düşünmemişti
başka çaresi yoktu bir otobüs durağı olmaktan
Kayıt Tarihi : 30.1.2020 00:30:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!