Bekleyiş Şiiri - İskender Yılmaz

BEKLEYİŞ

Gözlerini bunca uzun kapatma
Gözlerinde kuşlar uçuşur senin
Beyaz ve ışıltılı kuşlar
Ne uyku ne ölüm bu sendeki
Mevsimler giriyor koynuma
Gözlerini aç hadi
Şu dumansız ocakta pişen güneştir
Yarının çocuklarının azığı bu
Şu dumansız ocakta yanan
Umutlu bir sevdadır

Biz ne yiyip ne içiyoruz ama
Gel gör ki kuşlar
Üşüşmüşler ekmeğimizin başına
Delice ötüşüyorlar
Yorulup usanıp ötüşmekten
Ağızlarını kanatırcasına öpüşüyorlar
Kuşlar caka satıyorlar bana
Görmüyorsun

Yok etmek için gelen bir ordu gibi
Gelirken gece
Gözlerini açıyorsun
Sanki toprağın karnından
Bilmem kaç bininci kez doğuyorsun
Dilinde bir gitmek türküsü
Kalmalısın aslında
Daha öpüştüklerini bile görmedin ki kuşların
Hele gündüzü bekle bir bak
Nasıl da Simurg oluyorum ben

Bu karanlığı çağıran sevgili
Hangi kör dövüşünden miras bu keder bize
Benim kapanmayan yaram kara sevdam
Sensiz verir mi baharını
O cömert dişi, toprak
Gitme gidişlerini gönder
Bırak gitsinler
Çekip al koynumdaki mevsimleri
Orası yalnız senin
Hangi göğsümden istersen ordan iç
Aşkın ve ölümün panzehrini

Yokluğun
Upuzun bomboş bir ana sıkışıp
Ona dönüşmek gibiydi biraz
Seni beklemek
Avuçlarımda bir parça közü
Bir umudu tutar gibi tutmaktı sımsıkı
Akşamları ıssız bir deniz gibi
Düşerdi aklıma gülüşlerin
Sıcacık dişi ve arkadaş
Gitme sevgili
Seni bu aşkla beklemek
En korkuncudur bekleyişlerin

İSKENDER YILMAZ