Bekleyiş Şiiri - Murat Tuğci

Sensizlik ve yaşamaklarım
Soluyorum kara dumanı
Bekliyorum ardından çıkacağı
Bekliyorum gelmeni
Umut ediyorum… Sonrasında,
Sıkıca sarılıyorum umuduma,
Kaptırmamak için kara dumana!
Gün geliyor umutlarım,
Güneş çıkınca erimeye başlayan
Kar taneleri gibi çaresizce,
Yavaşçacık ve göz göre göre tükeniyor!
Gün geliyor...
Günün ortaya çıkışı kadar,
Hızlı ve kaçamamacasına artıyor!
Aslı nedir meçhul
Bir ömür aramak en büyük zül
Bunların hiç biri engel değil!
Benimkisi, sadece umut etmek
Sıkıca sarılmak umuduna!
Tıpkı oyuncağını vermek istemeyen,
Savunmasız çocuk misali!
Bitecek bu meçhul Bitecek bu özlem!
Benimkisi, sıradan değil,
Yaşanmış değil,
Sarılıyorum umuduma!
Kapatıp gözlerimi,
Bekliyorum... Bekliyorum o günü,
Güler bir yüzü,
Belki de güzel bir sözü,
Ya da belli mi olur... Neyse...
Bekliyorum aslındaki meçhulü!
Ne olursa olsun son değil,
Umuduma,
Bekleyişime!
Özlesem de katıksızca,
Beklesem de umutsuzca,
Seviyorum bu hayatı!
Suretini solumaktansa aslını,
Seviyorum, umutla besliyorum her parçasını!
Günler tükense de,
Zamanım kalmasa da,
Ansızın geleceksin biliyorum!