Bekleyiş Şiiri - Mesut İlkay Yanık

Eskiden bir başkaydı; yaprak döken güz bile
Gülerdin, bahçemizde bin bir bahar açardı.
Yıldızlarla süslüydü göğümüz gündüz bile
Bakardın, bulutlarda papatyalar açardı…

Söylediğin şarkılar evin her köşesinde
Bir cennet musikisi olup yankılanırdı…
Kimselerde bulunmaz bir tat vardı sesinde
Yüreğim bu sedayı nerde olsa tanırdı…

Mavi mavi çarpardı gönül kıyıma sular
Uyanınca bir düşten başka düşe dalardım.
Bin bir insan içinde yalnız seni arzular
Yalnız sana şiirler yazmaya çabalardım.

Aşılmaz bir kaleydi kalbim; yıktın surunu
Ne aşkı ne sevdayı bilirdim; senle tattım…
Sen başlatın ruhumun kan-kızıl yağmurunu;
Ben öz kalbimi senle sevda sevda kanattım...

İlk aydan aralığa, bütün bir senem senin
Hasretinle tükendi, gelmedin bir daha hiç…
Kış bastı, ölgün düştü tüm gülleri bahçenin
Görmedim gözlerini, rüyalarımdan hariç…

Rüya mıydın acaba ya da gerçek miydin ki?
Eyvah, yoksa öldüm de farkında mı değildim?
Sahiden bir daha hiç gelmeyecek miydin ki?
Kader denen gerçeğin karşısında eğildim…

Elem mi vereceksin; buyur; kalbim senindir.
Gel, yeter ki bir daha göreyim gözlerini…
En keskin bakışını üstüme doğru indir
Taşıyayım ruhumda ömrümce izlerini…

Mahvımın müsebbibi; gel yine, kalbime sız!
Göğsümden içre seni bir sır gibi saklarım.
Ömrümüze ziyade ömür verse tanrımız
Kıyamet kopana dek yine seni beklerim…