yoruldum da su içeyim diye durdum sanki gözlerinde,
yalnızlığımın pınarındaki ab-ı hayattan.
kor alevler sarmış, ıstırabını çekiyor yüreğim.
gözlerimin tuzlu yaşları da yakıyor bir yandan,
inceden inceden sızlıyor hatta yüzüm, gözlerim.
anlamsız sözler dolanıyor, kafam da dağınık.
serzenişe geçmiş hayal bahçemin çiçekleri,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta