Yalnızlık la baş başa kalan her şey
Bu gecenin sabahında
Kendini aydınlığa ulaştıracak
Bir güneşi bekler
Bekler ki karanlıklar son bulsun
Soğuklar içinde kıvranan gönül ısınsın
Sabahın o acı,donuklu
İnsanı titreten anlarından
Bir ümit var olup bekleyenler misali bekler
Dünyasının aydınlanmasını
O acı anların son bulmasını ister
İster de o anda ufuktan doğan bir güneş
Kendinden ümit bekleyenlere uzatmaz kollarını
O an hayat bir başka olur
Vahim bir yaşamın başlangıcıdır o an
Karanlıklar içinde kalan gönlüme
Zamanın acı soğuklarıyla kıvranan bedenime
Doğacak olan güneş tutuldu
Saklandı simsiyah bulutların arkasına
Gizledi gözlerimden kendini
Ah! o siyah bulutlar yok mu?
Beni acılarla baş başa koyan
Hayatı çıkmaza sürükleyen
O siyah bulutlar yok mu?
Aydınlıktan karanlıklara iten
O siyah bulutlar yok mu?
Doğ güneşim artık yeter çektiğim
Kara bulutları dağıt etrafından
Senden ümit bekleyenin çaresiz
Hayatım son bulmadan ışıklarını gönder
Gönder ki bir hayat, yok olmasın
Kayıt Tarihi : 12.12.2006 23:49:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!