Bekleyen Şiiri - Feyat Taş

Bekleyen
Bekleyen…
Ruhu saran kırmızı bir hüzün gibi
İçinde…
Helezon ışıklarının filizlendiği an
Kırılan fırtınaların münacatı
Habercisidir.
Söylenmeden yaşanan sevgiliye
Zifiri aydınlığa çıkan
Kırmızı beklentilerin yakarışı san.
İktizasıdır bendeki yansımaların cevelanların
Umutlar filiz taşırken, köklerin
Etrafında bir et parçası kızıl ve titrek
Aynı sofradalar birlikte ama tek.
Ve hep esaretinde cilvelerin
Yüzündedir cevabı –açıkta‐
Sen yinede dön içinde ol
Kurutulmuş güneşte hengâmlarda
Değil misin bekleyen ol ne çıkar.
Aldırma mukabili ol
İsyanı içinde tahammüllere
Dayanağın olsun filizler
Yürürken güneşe sevdalara.
Biliyorum teksin ama
En azından bekleyensin
Gözü uzun bir yoldasın
Getir akşamlarını bir noktaya ey yar
Dikilen çaresizliklerin yüzüne
Kapkara yurdu değil düşüncelerin.
Çıkar toprağın altında bir umut
Ansızın…
Birlikte olmak ister seninle ‐ ama nafile‐
Çünkü sen bekleyensin unutma.
Gözlerini tavana çakansın.
Ulaşılmaz ve vazgeçilmez yollara bakansın.
Tevehhümler değil senin ilacın
İçinde eczası var zaten, mutlusun.
Kıyısında elem dostluklar
Yürüyerek bir bir sanki özlercesine
Oysa aralarında kilometre mesafe
Kentlerin sarı tonda telli direklerine
Hep kaçarak beton kalıpların ardına.
Duvarlar sana baksın sen önüne
Adına gelecek diyorlar, ardında
Dili geçmiş zamanları terk ederek fikirce
Kırılsın düşsün önüne güzelce.
Mültecisi ol…
Bekleyen… Sensin bekleyen... Kimse yok…
Gözlerini tavana çakansın.
Ulaşılmaz ve vazgeçilmez yollara bakansın.
Kuruntular değil ilacın
İçinde eczası var mutlusun.
Feyat Taş