Bekleyeceğim Şiiri - Osman Aközel

Umutsuz umutlara düş kurarken,
yaşam mı bu, diye, diye düşünen,
Gece ve gündüzünü ffark etmeden yürüyen,
Beyaza kara, diyecek kadar deliren,
İşte o kul benem ben.

Yalvarıyorum tanrıya,
Beni az da olsa hatırla.
Çok yıllar geçti unuttun mu?
Ben üç kardeşin büyüğü,
Babasını tanımadan ölümle ayıran,
Ergani'de bir garip Osman.

Beni hatırla yardım et diyorum.
Anlamadığım, çözemediğim,
Kahır edici bir cilvenin,
Yanan ateşin,
ayrılmaz esiriyim.
Neden?

Sen biliyormusun can alıcı sevgilim.
Seni sevmemek elde değil,
İçini dök, dök te derman olayım.
Canım, güzel meleğim.
Nazın, cilven gülüşün,
Bir defter, bir kalem, sanki bir silgi,
Beyaz sayfaya yazılıp, silinecek korkusu,
Sanki bir rüya gibi.

Çok şeyler yazıp mısralar dizsem,
Az gelir sevgilime.
Narin yapılı endamın, mimik çalımın,
Yarım daire, kalıp gibi vücudun,
Güneş kadar parlak, tebessümlü bakışın,
Gerilip keklik gibi söyleşin,
Başımı döndürüyor canım sevgilim.
Esmerim, Hintli güzelim.
Az da olsa beni anla.
Gerçek bir aşk var sevdamda.
Sana sevdalıyım diye, beni öldürsen,
Mezarımdaki otlar, dillenecek seninle.
Sana bir gün kavuşurcasına,
Öbür dünyada,
umut yüklü bekleyeceğim.
Ruhum seninle beraber olacak.
İster cehennem, ister cennet kapılarında.
Esmerim, Hintli güzelim.
Canım benim, seni bekleyeceğim.
Seni bekleyeceğim, diyorum ama,
Bir çift sözüm var tanrıya:
Seni, bana kavuştursun dileğim.
Bu sevgi ve istekle,
Yine yaradana el açarak diyorum ki,
Unutma beni!
Az da olsa beni hatırla.

Osman Aközel