Beklerken Şiiri - Caner Polat 2

bir çiğ damlası değdi yüzüme
dünyanın kabusu çöktü üzerime
ellerim bedenime yabancılaşırken
zihnim kurgular besledi
nice zamandır çığırından çıkmıştı dünya
kendini yedi insan tabiatı tüketti
boşlukta vaktini eritti
beklerken içim burkuldu
ellerim yabancılaşırken kendime
bedenim ağır geldi

günler geçtikçe basıyor sıkıntı
ecza süremiyorum yüreğime
haber bültenleri
günboyu arşınlıyor yaşamı
birden uzmanlaşıyor sağlık
yaşam kalıyor geride
önceleri çok uzaklara süzülürken gözlerim
şimdi yakınına da bakamıyor

raylar trenleri bekliyor
sular vapurları
ulaşamıyor insan duramıyor
dün uzaklara takılıyken
bugün yakına varamıyor
öbek öbek zaman daralıyor
benliğim virüsle sıkıştırılırken
yaşama daha kalın hatlar örülüyor
tsunami
travma
teşhis
tedavi
kovalarken peşinden bizleri
yerimiz daralıyor
nefesimiz daralıyor
uzak ediyor en yakınları

bir kere çirkinlik bulaştı dünyaya
nerde kaldı insana ve tabiata dair haya
daha düne kadar ilerleme idi çıkmak aya
insan bir metre gitmeye kaldı yaya

tarumar ediliyor dünya
yıkılıyor bir bir gıpta edilen rüya
daha düne kadar çok insaflıydık güya
beklerken bir virüs hatırlattı ya

evlerde şenliğin yeri şiddet
kaldıkça evde artıyor hiddet
bir bilse insan
etmeli kanaat
bitti artık ziyafet

bozuluyor yaşamın büyüsü
gen, uzay, yapay zeka derken
çözemedi insanlık virüsü
türlü giyotinlerle boğazlarken kendini
yaşam oldu dünyanın geçimlik süsü
benliğim türlü küpeşteler içinde
sırça saraylar
yalınkat hayaller
çekidüzen veremediğim düşünceler
beni yiyip bitiren duygular
için neye el verir
dünün kalıntısı nedir
insan nedir
can çekişiyor yaşam
dünyayı yutmuştuk
her şeye hazırdık
siyaset
ekonomi
eğitim
sağlık
neden geride kaldık

büyük anlatılar çöktü birden
stres
travma
kaygı
endişe
panik
depresyon
insanlık irkildi aniden
şimdi ne gelir elden
kalmadı çare maziden
sen niceyi çare bil ilimden, bilimden

Caner Polat 1 Nisan 2020 Balıkesir