Beklerim Ben Araf'ta...

Şimdilerde daha bir farklı hissediyorum kendimi.. Neydi bunca zaman beni karanlıklara gömen dedim içimden..

Yatağımdan kalkarken kafamı ranzanın tahtasına vurmamdı aslında beni ayıltan. Askere de gitmedim ama bilirdim yatağı gergin bir şekilde düzeltmesini.. Nefessiz kalmış odadan hemen kendimi atmak istedim ve ayaklarım beni balkona doğru sürükledi. Rahmetti yağan.. Günahlarımdan arınmamı istermişçesine O’nun sunduğu bir nimetti havadan düşen taneler.. Kaybolmaya hazırken onların arasında “Sen” geldin aklıma..

Üşüyor muydun acaba olduğun yerde. Dışarda mıydın yoksa sıcak evinde mi.. Yağmur damlaları arasında eve girme telaşın mı vardı yoksa kaloriferin yanında her zamanki gibi kahve keyfi mi yapıyordun benim yağışımı izleyip..

Bütün bunlar geçerken kafamdan gözlerim boşluğa takıldı kaldı.. Önceleri boş bir yere baktığımda misafir gelecek inanışı yerini seni düşünmelere bıraktı.. Böyle midir bütün aşkların dönüp dolaşıp geleceği yer. Ya da biz miydik iki yanlış insanı bir arada tutmaya çalışan..

Aşkın kuralı olur muydu da biz yapıp yapmamamız gereken şeylerin arasında boğuşurken yenildik birbirimize.. İhtimal bile vermediğimiz onca insan şimdi bizim mutsuzluklarımızın inadına birbirlerine doymamışçasına sokuluyorlar. Kısmet mi derim şimdi ben buna kader mi.. Ya da bile bile yapılan en büyük hata mı..

Dilinin ucundan çıkan kelimelerdi benim minnet ettiğim ve beklediğim.. Sabırdı bendeki yüreğin diğer adı.. Gidişlerin ardından lal olmuştum konuşmak istemezcesine. Bekledim aylar boyu, tek bir cümle bile olurdu yaşamama sebep.

Gelmedin.. Sustun..

Kapadım gözlerimi senli rüyalara.. Gerçeklerde bulamadıklarıma inat seni yaşadım bir uyku boyu.. Ve gözlerimi açmak istemezcesine yumdum..

Ben o anda.. Boşluklara kendimi bırakıp öldüm..

Bir uyku boyu yaşarım seni..
Ve hala beklerim mekan değiştirdiğim yerlerin birinde..