Beklenen Sevgili Şiiri - Kamil Taşdelen

Sabah güneşi, pırıltısıyla cezbediyor insanı,
Senin gülüşünde buna benziyor işte.
Kavuşacağımızı söyleyen, bir kahve fincanı
Falıma güveniyorum, nolur gitme
Vuslat yakın hissediyorum.

Gelmeyeceğini biliyorum, ama bekliyorum
Belki de beklemeyi seviyorum.
O umut beni yaşama bağlayan şey,
Umudumu yitirdiğim an, ölüyorum.

Seni düşünürken bile mutlu oluyorum,
Tebessüm ediyorum, aşkı sende buluyorum.
Mecnun bile kavuşamadı sevdiğine,
Ama ben geleceğine inanıyorum.

Hiçbir kızın peşinden koşmadım sen gibi,
Hatta tek koşturduğum, sen olabilirsin.
Çok fazla denedim şansımı,
Karşılık vermedin,
Vermek zorunda da değildin,
Ama verseydin ne kaybederdin.

Bana aşkı anlat deseler, sen derdim
Bana ölümü anlat deseler, sen derdim
Bana güneşi anlat deseler, gözlerin derdim
Sensizlikte yaşamak, en büyük derdim
Çok fazla gözyaşı akıttım yanaklarıma ama,
Unutma ki, senden asla nefret edemezdim.

Sevilmeyi bilmeyenler için,
Sevmekten vazgeçilir mi ?
Sevgi, karşılık beklemeden sevmekti.
Sevdikçe sevilen sensin, ey sevgili.

Şiir yazdım, gözlerinin gölgesinde
Saçlarının meyvesi ellerimde
Beni yokluğunla bırakıp gitme
Gerekirse savaşırım hasretinle
Ama sen, bana geleceğim de
Yeter ki, bekle beni de
Ölümü beklediğim gibi, beklerim seni
Bu olsa gerek, aşk dedikleri.
Gönlümde yıkılan köprüleri,
Yeniden yaparım, zor değil ki.
Yüreğimde uçuşan kelebeklerin sesini,
Duysan çok tatlıdır her bir tanesi.
Yarım kalmış bütün cümleleri,
Gel de yeniden kuralım hepsini, ey sevgili...