Beklenen Şiiri - Leyla Gül Varoglu

Masada iki fincan kahve vardı
Oysa tek başınaydı
Belli ki beklenip gelmeyen biri vardı
Hava soğuk hava ayazdı
Üşüyen ellerinin farkında bile değildi
Bir âmânın bakışkarı kadar kör
Anlamsız bakışlarla
Öylesine çalmayan telefonuna bakıyordu
Sonra martıları seyre koyuldu
Bir ara bir şeyler arar gibi başını kaldırıp
Yağmur bulutları yüklenmiş gökyüzüne baktı
Gökyüzü kadar yalnızım diye mi mırıldandı ne
Yüreğinde çoğalan buzlu bir hüzün
Gözlerine yansımaktaydı
Öylece bakarken sessizce gökyüzüne
Kimsesiz, unutulmuş ve sahipsiz
İki damla yaş süzüldü gözlerinden
Soğuktan üşüyen elleriyle yaşlarını silip
Dudaklarının ucuyla yavaşça garsonu çağırdı
Soğumuş fincanları toplarken garson
Hesabı ödeyip toparlandı
Kaçmak istercesine kendinden her şeyden
Kimsesiz bir çocuğun gölgesine sığınıp
Tarifsiz acılarını yüklenerek
Şehrin karanlık kalabalığında tek başına
Hüzünleriyle birlikte kayboldu
Arkasından baka kalmıştım
Sol yanım sancıyordu
Ben miydim giden yoksa!
Yoksa!
Kalıp ardımdan bakan o muydu?

27/Kasım 2008