Beklenen Şiiri - Sefer Katip

Hasret kaldım derdimden; dermanıma..

ne çıkar özlemişim, unutamam gülistanım…

nasıl istersin, yapamam, isyanımı, nisyan edemem!

güller harap,

bulutta uzaktan rahmet, içinde kar…

gonca yerine, toprakta diken.

Aklımda ayrılığın emzirdiği çocuk

rüşvet veririm durmadan, büyütsün diye

içimde büyüyen, yitirdiğim çocukluğumu.

şikayet etmeden eksilir gönül sofram,

en iyisi bir çocuğun, tok gülüşü…

ve hala cömertken yoksulluğun hüznü..

Sebebi binlerce senin, binlerce yokluğun

hem sebebi, hem neticesiydi,

terkedilişimin.

yolunu şaşırmış güneşim,

yanlış kapı zili benim pencerem.

eğer

merak edip doğarsa bir gün gözüne,

biliyorum ele vermez beni,

ben olur kapılır dehşete.

İnceden ürperir yalnızlığım aklımdan çıktığın vakit

anladım ki varlığın deryada damla,

yokluğunda boğulmak varken,

ne yapayım

çaresiz,

alevden gömleğe sarsamda,

bir tas suyum ben çekilen kuyunda.

Benden alır benim, bana

saadetimi, felaketime ödünç verir

sahi nedir bu her şer felaket?

kıyısından toprağına yol arar dururum,

hem kaybeder, hem kaybolurum

soramam yolumu karanlığa!

dilimin dostu değil bu ağma karanlıklar!

Eskidi, geçti vakti kalb-i huzurumun

kayboldu,

kaybolduğu yerden gelmeyecek,

en çok beklediğim misafirim.

sevgili ev sahibem,

hastalıklı bekleyişimin tek bekleneni….