Beklemiyordum 2 Şiiri - Zafer Nuhoğlu

ey ömrüm!

ey ömrüm bu muydu bana sunduğun,
bu muydu yıllara bakıp kandığın.
nisan seli gibi geldi de geçti,
bu muydu ikbal-i ikram sandığın ...

bir sabah bakmışsın bir sala vakti,
esselatü diye bir nida aktı.
rüzgarın önünde biçare ömrüm,
daldan yere kadar inen yapraktı...

z.n.

beklemiyordum...

çiçekler dallarda tomurcuk iken,
ben de o aralar emekliyordum.
bu sabah koşarken sonuma doğru,
sonumu yanımda beklemiyordum.

ne bir yıldız gördüm, ne de bir güneş.
ikisi de baktım birbirine eş.
sonra kıble dedi, sağıma yerleş.
üç kürek toprağı beklemiyordum.

bu muydu ey ömrüm bana verdiğin,
bu muydu revan-ı hayat dediğin.
değdimi sırtıma toprak serdiğin.
bu kadar da erken beklemiyordum.

yağmurlar da senin karanlıklar da,
ben acuze kulun yaranlıklarda,
dostlar meclisinde, ali kırklarda.
semah-ı mevlana beklemiyordum...

z.n.