Beklemez Ölüm Telaşlı Şiiri - Fedai Güven

Ne ölümler gördüm de...
Yenilmedim ölüme.
Es geçti hep bana
Ecelimle yoldaş oldum
Kaç kez asıldı boynuma?
Yaftalarda yazılı adım
Kıyamadı Azrail’im,
Tutuştuğunda yüreğim.

Tenimde yandı parmakları,
Bakışlarımın kıskaçında
Dondu avuçları ayazımdan,
Buz kesti saçağımda
Ufalandı darbelerle
Sel oldu çığıl çığıl,
Gün benim günümdü
Şimdi olamaz ölüm;
Öteki taraf sen ve ben
Çek ellerini üzerimden
Ruhum kiralık değil.

Gülümsedi karşımda,
Bir sinsi edayla...
Aynada ki Şeytan’a

Hayat yaşayandan yanadır,
Terazi O’na tartar hep,
Hesap soramazsın günlere
Zordur içten gülmeler.
Ölümse ölüm, ne olacak?
Hadi oradan diyemezsin
Küstâh bir göz süzüşe
Direnirse damarında kan,
Toz konduramazsın gerçeğe
Yeminsiz olmazmış yalan.
Kaybettiysen bir ladesle...
Bitmiştir sana yaşam!

Hangimiz kaldı ki...
Mezarsız ortalarda?

Ve...toprağa düştün gördüm!
Efil efil esti meltem
Gün senin değilmiş meğer,
Ayak sesleri yaklaşıyorken,
Gelir ecel çatık kaşlı
İçerlerde bir yerlerden
Giyinmişsen ateşten gömleği,
Yolun uzundur ve taşlı,
Beklemez ölüm telaşlı.