Ey Sevgili! ..
Gözlerimde kalan bakışların bir kaç damla “gözyaşı” olup akarken her gece yastığıma, alabildiğine uzuyor katran karası geceler. Sabaha varmak; bir ömür kadar uzun, tepeleri aşmak kadar meşakkatli..
Ne mağlubu var bu savaşın ne galibi, hatta olan biten bu soyut mevcudiyetin “nedenleri” bile meçhul(!)
***
Sen; “nasılsın” dediğinde kulaklarıma “naif bir tat” bırakan sesin, telefonu kapattığında “Ben yokum” diyen dayanılmaz bir çığlık olup zonkluyor kıvrım kıvrım beynimin koridorlarında. Konuşurken yaşadığım “duraklayışlar” senin yasaklarınla benim takıntılarımdan ibaret! . Senin konuşmak için “cesur” benimse “rahat” olduğum an seninle doya doya dertleşebileceğimiz an’dır. İçten, samimi, doğal, zorlanmadan, kelimeleri kesip biçmeden, hamur gibi şekillendirmeden, kategorize etmeden, olduğu gibi yani! ..
Ne zaman yanımdasın, ne zaman kayboluyorsun hasret tünellerinde, anlamak mümkün değil! .. Hissettiğim kadar mısın, yoksa tüm yalanlar gibi bir “ütopyadan’mı” ibaretsin bilemiyorum! ..
***
Elinle yaptın boyunla çekecen,
Ne etseler mutlak boyun bükecen,
Analıktır kötü olur dediler.
*****
Ben istedim huzurlu mutlu hane,
