Beklemek Şiiri - Merve Sühan

Konuşmak, anlatmak, sabahın rüzgârına bırakmak kendini, çocuklar gibi dedim. Pencere gibi, umut gibi, kuşların ötüşü, nane, sümbül gibi. Ben konuştum sen sustun. Dinlemedin bile. Neden bir ben duyuyorum içimdeki şu yalnızlığı, şu hıçkırığı, şu boğuntuyu, şu gözlerimde hiç eksilmeyen tozu kederi bilmedim. Kimse bilmedi.

Zaman geçti, sular duruldu, bulutlar dağıldı. Kuşlar geri döndü. Güneş gitti, ay bilmem kaç defa döndü durdu kendi etrafında ama tamamlandı sonunda. Eksildikçe tamamlandı. Bir sen dönmedin. Gelmedin. Sesin eksik kaldı şu yalnız çorak köhne ömrümde. Beklemek çok acı. Ağrılı, sancılı. Geçen gün bir salıncak kurdum rüyamda evimizin bahçesine. Sen uzaklara gidince orada oturup bekleyeyim diye. Ben şimdi orada, o salıncağın üzerinde bekliyorum seni, bir gün dönersin diye.