Beklemek Şiiri - Vayo Kayra

Geceydi...
Gökyüzünde, hivdanur izliyordu.
Aşkının korkutan yüzüydü, sanki.
Endişeli bulutlar, bir kapatıyor,
Bir açıyordu, ayın; görüntüsünü...

Ruhunda derin hüznü!
Gökyüzü; ayna olmuştu sanki,
İçini görüyordu...
Kimsenin görmesine izin vermediği,
Duyguları, onu ürkütüyordu...

Öleceğini bildiği halde,
Neden? Onu yaşatıyordu, yüreğinde!...
Ruhuna, hüzün düşüyordu.
Aşkın, karanlık gecesinden,
Aşkın, sabahını bekliyordu...

Dilinin suskunluğu,
Ruhunda; depremler yaratıyordu.
Kendi atıyordu çığlıkları,
Yine, kendi duyuyordu.

Yorulmuştu yüreği!
Sabır, üretemiyordu benliği!
Ne beklemeye tahammül!
Ne gelecek güne ümidi,
Ne de ömrüne, inancı kalmıştı.

Hızla atıyordu kalbi!...
Tüm saatler, durmuş gibiydi.
Zamanı, daraltmanın, yada; kırpmanın
Bir yolu, yokmuydu?...

Zaman, bazen; ilaç bazen; zehirdi sanki...
Beklemek; ne zor şeydi...
Bekledi, bekledi, bekledi!...
Peki ya beklediği neydi?...

V.Kayra