Beklemek Şiiri - Turgut Uzdu

BİR ŞİİR YAZMAK Şiir yazmak istiyorum. Konu yok. Çevreme bakıyorum. Ağaçlar, kuşlar, asfalt yol, içinde hangi acı ve mutlulukların yaşandığı bilinmeyen, bazı pencereleri açık, bazıları kapalı apartmanlar ve balkonlar. Bulutlu bir gökyüzü. Etrafta unutulmuş standart sesler. Bir telefon konuşmasından fırlayan ses kulağımda yankılanıyor: “Bekliyorum! ” Gözlerim balkonlardan birine takılıp kalıyor. Balkonda kimse yok. Bu balkona şiir yazmalıyım diyorum içimden. Konuyu buldum diye seviniyorum. Saniyeler içinde düşüncelerim bir ressama dönüşüyor. Sanki bir elinde boya paleti, diğerinde yapacağı vuruşa uygun bir fırça, karşısında tuvali seyreden bir ressam. Önce sessiz sedasız duruyor birkaç saniye, bembeyaz tuvale bakıyor, bir renk seçiyor, fırçayı boyaya buluyor ve tuvale sürüyor. Resim çizilmeye başlıyor. Bir ev, üç katlı. İkinci katın üzerinde önemle duruyor. Bir pencere yapıyor, pencerenin hemen yanında bir balkon. Balkona bir masa çiziliyor, üzerinde biri boş iki çay bardağı. Balkon kapısının önünde bir çift terlik var. Balkonda biri evin önünden geçen sokağın en başına bakıyor. Sokakta kimsecikler yok. Bekleyenin yüzünde hafif bir gülümseme var. Yolun ucunda da bir gölge aranıyor. Gökyüzü bulutlu. Etrafta biraz sis var. Kaldırımların kenarındaki ağaçların yaprakları sararmış. Hafif bir rüzgâr dökülen yaprakları savuruyor. Tablo tamamlanmıştır. Bu tabloyu şiire dönüştürmeliyim diyorum. Şimdi diyeceksiniz ki şiir bunun neresinde. İşte garipçe bir bakış şiire. Bu resim, şiir yazılırken şairin beyninde gördüğü resimdir. Kısaca bu resim şiirdir, şiirin kendisidir. Şair kendini bu resimde bir yere koyar, koyduğu yerdeki kişi olur ve yazar. Artık tuval ekran ya da kâğıttır, renk hissettikleri, kelimeler ise fırçadır. Şair evin içinde gezer, duvarların arkasını görür, hüznü yaşar, belki gözlerinden yaşlar dökülür yazarken, iyice duygulanır. Şair ya bekleyen ya da beklenen olur bu şiirde. Kulaktaki yankı hala gitmemiştir. Şiirin adı “Beklemek” olmalıdır. Bu isim olduğuna göre şiirde hasret olacaktır, ayrılık olacaktır, acı olacaktır, sınırsız bir bekleyiş olacaktır. Umutlar bitmemiştir dolayısıyla umut olacaktır. Demek ki mısralarda acıdan hasretten bekleyişten, gelmeyişten bahsedilecektir. Beklenilen yeri okuyanın gönlüne bırakır. Ama boş bardak şiddetli bir kavuşma isteğini yalnızlıktan bıkıldığını ifade eder. “Çay bardağı bile seni bekliyor, artık gel! ” denmelidir bir şekilde. Bekleyişin sonunda vuslat, yani kavuşma da, uzun süre beklendiği için ölüm de olabilir. Bekleyenin yüzünden bahsedebilir, cinsiyetinden de imalarda bulunabilir. Yahut hiç bahsetmez. Cinsiyeti okuyana göre değişen bir şiir olur. Nasıl mı? “Bıyıklarını, geniş omuzlarını, güçlü kollarını…” derse şiirin bir yerinde, bekleyen bayan olur, beklenen erkek, ama “saçlarının yumuşaklığını özledim, gamzelerini, kirpiklerinin yüreğime saplanmasını özledim” derse, bu defa beklenen bayan olur. Bu tür ifadeler de şiirin cinsiyetini belirler. Artık cinsiyeti olmayan ve bu resme uygun bir şiir yazabiliriz. Mısralar ne getirecektir, neler yazılacaktır belli değildir. Parmaklar tuşlarda gezinir. Kimsesiz bir balkonun ilham kaynağı olduğu bu şiir böylece yazılmış olacaktır.