Bekledim! Şiiri - Abdulkadir Karaman

Pencere, kapıda seni bekledim...
Ümit dolu, gelmeni bekledim...
Hasretin depreşti, çekemez oldum...
İmdadıma yetişmeni bekledim.

Gölge yaptım yüreğime ismini...
İnledim, elime alıp resmini...
Duyar belki, koşar diye, sesimi
Ağladım da, işitmeni bekledim.

Kan yaşlar dökülür kor güllerimden
Canlanan olur mu toz küllerimden?
Hayallerin tuttu buz ellerimden
İnan ki, hep ellerini bekledim.

Bıraktın geride harâbe, vîran...
Aklımdan çıkmadın inan ki bir ân!
Hazan vurmuş gönül bahçemde her ân
Açsın diye...güllerini bekledim.

Bırakmadı hayâlin hiç peşimi...
Sensizlik ağrıttı, yordu başımı
Yaksın diye, sönmüş aşk ateşimi
Özlem ile gözlerini bekledim.

Derman yok derdime ilaçlarımdan
Vazgeçtim inan ki tüm öçlerimden
Geldiğinde tutup ak saçlarımdan
Yerlerde sürüklemeni bekledim.

Bir acı bıkmadan bağrımı döver...
Hasretin hançeri kalbime değer...
Bilmeden kâlbini kırmışsam eğer...
Suçu bana yüklemeni bekledim.

Nankörlük bendedir, yâr bilmemişsem...
Ağlamış, inlemiş ar bilmemişsem...
Vuslat ânı gelmiş ben gelmemişsem
Vazgeçmeyip beklemeni bekledim.

Sensizlik betermiş inan, ölümden...
Buruk gönlüm, bitmez figan dilimden...
Ağladığım ânlar tutup elimden...
Sevgiyle desteklemeni bekledim.

Bir ağırlık çöker gün gün canıma
Ayrılık buz doğrar her ân kanıma
Üzüldüğüm anlar koşup yanıma
Sevincini eklemeni bekledim.

Utanmaz, arlanmaz adam olmaza
İsyankar, günahkar; yola gelmeze
Can fedaya hazır kendin bilmeze
Yeniden bir can vermeni bekledim.

11-02-1997

Gönlümün Güz Mevsimi' adlı kitabımdan