Beklediğim Anlar Şiiri - Mustafa Tilci

sevgili,
sensiz bir gün daha akşam oldu.

sen yokken ben,
senin bastığın yerlere basarak,
senin yürüdüğün sokaklarda yürüdüm,
ve senin bindiğin minibüse bindim.
senin oturduğun koltuğa oturdum.

sen yokken ben,
buğulu camlardan ıslak sokakları seyrettim.
gelip geçen arabaları,
mendil satan çocukları gördüm,
ve simit satan amcayı

sen yokken ben,
senin evinin önünde durdum,
balkonuna baktım öyle uzun uzun,
anneni gördüm balkonda çamaşır asarken ipe.
sen varmış gibi öyle saatlerce odanın penceresine baktım.

sen yokken ben,
seninle yürüdüğümüz o sokaklardan geçtim,
güzel bahçelere vardım.
tahta bir iskemleye oturup,
koca çam ağaçlarının altında
saatlerce seni bekledim.
sen yokken ben
orda öylece hep geleceğin anı düşledim.

sen yokken ben
seversin diye hep kirli sakal gezdim
saçlarımı uzattım.
sevmediğin o kokuyu hiç sürünmedim.
çayı şekersiz içtim
bağdat hurması yiyemedim.
senin sevdiğin sakızı koliyle aldım toptancısından.
sen yokken ben sen varmış gibi yaptım her şeyi

sen yokken ben
senin arkadaşlarınla konuştum
seninle konuştuğumu sandım bir lahza.
gözlerine bakınca senin gözlerini gördüm.
gülüşünde sen vardın.

sen yokken ben
teyzenin evine uğradım
hani bir gün korkuyla almıştı ya telefonu elimden
bu kez kapısında durdum,
dokunmadım kapı tokmağına.
sormadan seni öylece saatlerce
dudaklarında sıcak bir gülümseme ile,
senin çıkmanı bekledim açılan her kapıdan.

sen yokken ben
yollanmamış mektuplar yazdım sana.
içimi döktüm derdimi yandım beyaz sayfalara.
ve en çok beni anlayamamana yandım.
uyuduğumda sen,
uyanıkken gördüğüm herkes sana benzedi.
her yürüyeni sen sandım,
her bankta sevgilisini bekleyeni de.

sen yokken ben
çok ağladım,
seyrettiğim her film bizi anlattı
radyolar seni söyledi.
dinlediğim her şarkıda sen vardın.
sen yokken bütün şiirler sana yazıldı.

sen yokken ben
umurunda bile olmadığımı anladım,
sevilmediğimi istenilmediğimi,
sesime dahi tahammül edilmeyecek kadar
nefret edildiğimi anladım.
ama kıt aklım bunu da almadı.
sen yokken ben
bir beni neden anlamadığını anlayamadım.
her şeye rağmen seni sevmeye
en baştakinden de öte devam ettim.
hiç eskimeyen bir sevdayla,
hiç bitmeyen bir özlemle.
bir gün gelecek olan vuslatın ümidiyle.

sen yokken ben
aşktan ne anladığını anlayamadım birde
koyup gitmeni,
aramamanı,
ve cevap bile yazmamanı anlayamadım.
ne düşlediğini,
ne beklediğini,
ne istediğini anlayamadım.
ne arayıp ta bulamadığını,
neden çıktığını karşıma?
bir masal gibi,
bir varmış bir yokmuş hikayesiyle.

sen yokken ben,
bir kadının üç gün ağlayıp
sonra unutabileceğini öğrendim.
oysa bir erkeğin ömür boyu ağlayabileceğini
sen yokken öğrendim ben.
ve sen yokken
senle olandan çok daha fazla şey öğrendim
senle alakalı.
ve değiştirmedi hiçbir şey.
içimde olan hiç bir şeyi.

sen yokken ben
bir de tüm bu olup biteni
yaşamayı kendimizin seçmediğini öğrendim.
ve tüm yaşananları bizim kurgulamadığımızı.
ve ne bencil olduğumuzu hayatın getirdiklerine,
ne çaresiz kaldığımızı
öğrendim ölüm karşısında,
tadımızın nasıl kaçtığını gördüm onun gelişiyle.
"kim bilir nice söylenmemiş sözler kaldı geriye…"
Sana düşen…

21/07/2012 bağlaraltı