Bekle gelen benim Şiiri - Nazım Ercan

Bekle
Gene sabah, alaca bir gökyüzü, yorgun, kırgın ve savruk bir bedenin sızılarında hissediliyor yaşam. İçmeli, İçmeli ne bulunursa içmeli! ve hatırlanmamalı artık, unutulması gerekenler diyen gözlerle seyredilen yaşam, gülümseme tutkusunda yine.Nedir ki aydınlığın tadı, gizlenmiş karanlıktan başka? Oysa benim aşkımdır karanlık derdi bana ve bir garip tebessümle süzerdi yüreğimi alaca baykuş.Özledim o’nu.İkircikli bir düşünce zincirinden çıkan bir bedenin dumanıyım sanırım ben. Belki de, belki de bir ozanın kalemindeki bir kurumuş göz yaşı. Kim bilir, kim bilir nasıl ağladığını akşamların?
Gelen benim
Küstah bir papağan benim ruhum derdi alaca baykuş, bakma sen böyle olduğuma şimdi, çok konuştuğum için baykuş’a çevirdi tanrı beni.Daha mutluyum şimdi ama, gecelerdi aşkım zaten benim, bülbül’e gül sorulur mu? Ve gülümsedi gene bana bir garip bakış ve uçtu gitti alaca baykuş.Gene özlemeye başladım geleceğimi.Geçmişten gelen bir melodi geleceğe dair bir şarkı olacak sonunda. Dinliyorum ve söyleyeceğim iki satır arası bir yaşamda.