Bekle bizi DOĞA… Şiiri - Şeref Yıldırım

ne güzel akardı ırmağın derin suları,
sürüklenen taşlar misali, uçardık özgürlüklere,
şelalelerin coşkun,gürültülü, ürküntü veren sesleri
nasıl da ürpertirdi, üşütürdü bedenlerimizi

ağaçların gökyüzüne uzanan haşmetli dalları,
çiçeklerin taze kokan goncaları, renkleri
dumanlı dağların gizemli çekici ligini kucaklama özleminde,
nasıl da bağırırdık ‘seni seviyorum’ diye doruklarda

kaybolurduk kırlar arasında, dikenlerin batışıyla
karlarda yürürdük bata çıka.. beyazın güzelliğinde,
yaprakların hışırtılarında bilinmez hazlar duyar,
nasıl da uğraşırdık, kaymama telaşında mutlulukla…

doğanın güzellikleriyle baş başa,
dingin gölleri seyreder,hayallere dalar,
mağaraların,harabe kalıntılarının esrarengiz görüntüsü kalbimizde,
fotoğraflama telaşıyla, bir tarih yaşardık.
ve;
zaman bitip de; neşe ile,güzel bir gezinin anılarını bırakırken otobüsler de,
hüzünlerle dolar,bir sonraki geziyi beklerdik heyecanla…
şimdi ise;
içimiz kan ağlıyor,kahırla
yürekler kırgın, dostlar yaralı,
anlamsız sürtüşmelerin acılarında, perişan…
ama olsun….
yine de bekle bizi DOĞA…! !
tertemiz duygularla dolu,
yeniden toparlanmış,
kırgınlıklar unutulmuş,
geçmişin kötü izleri silinmiş,
tüm dostlar el ele, yürek yüreğe…
geleceğiz,koşacağız,uçacağız kucağına….

bekle bizi DOĞA….bekle bizi….

21.11.2005