Bekir Aygül Şiirleri - Şair Bekir Aygül

Ana denince söz biter, dil susar,
Gönül konuşur nazlı nazlı,
Ana denince karanlık biter, hüzün diner,
Güller açar sıralı sıralı…

Tatlı dille mutlu eden,

Efkârlıyım bu günlerde;
Başım dumanlı,
Ciğerlerim pare pare…
Savruldu gönül kuşum,
Gezer mahzun mahzun…
Vardı kondu dost bağına;

Ey Kudüs, Ey Filistin, Ey Kenan illeri!
Peygamberler ocağı,
Medeniyetler beşiği,
Kutsal diyarlar…
Kara bulutlar çöktü;
Her yandan mukaddes semana…

Ey Gül!
Dalma öyle mahzun, öyle içten, derin derin
Kor mu düştü, ahlar mı tuttu… Nedir bu halin?
Haddim değil ama yok mu gönülden sırdaşın?
Asalet sende, güzellik sende, zarafet sende…

Gül yüzlüm,
Gözümün nuru, ciğer parem;
Tut elimi, bırakma sakın!
Buralar ummanlar diyarı;
Suları dalgalı, yolları dikenli,
Gülleri pek nazlıdır…

Anlamaz gülden goncadan,
Bülbülden sümbülden.
Sevgi bilmez, yol bilmez, hal bilmez…
Böbürlenir yükseklerde,
Kaf dağından inmez de inmez…
Yaratmış özenle Yaradan,

İnsan, cihana gelince
Süt kokulu güle benzer
Meçhule bakıp gülünce
Neşe saçan nura benzer

Bahar geçip yaz basınca

İrfan ordusu yürürken kutlu aydınlığa
Yurdumun her köşesinden yükselir gür sesi
Bilime sarılır düşmez asla karanlığa
Körpe fidanlara can suyu olur nefesi

Öğretmenlerin yufkadır kocaman yüreği

Selam söyleyin;
Bizi bilenlere;
Gökteki yıldızlara, aya, güneşe,
Dağlara, taşlara…
Selam söyleyin;
Esen rüzgâra, yağan yağmura,

Yüce dağları toz duman bürüdü
Uyan koç yiğidim zafer bizimdir
Mehmet düşmanları sildi süpürdü
Uyan koç yiğidim zafer bizimdir

Pusuda vuruldu Mehmet göğsünden