Bekir Atmaca Şiirleri - Şair Bekir Atmaca

İtilaflar saldırdı toprağımıza
Ecdadımızın uğrunda can verdiği bu cennet vatana
Topyekün oldular Çanakkale Şehitleri
Bırakmadılar bu güzel şehri

Onlar ölümü göze aldılar

Nerede görülmüş böyle sevda
Nerde görülmüş böyle bir aşk
Nerde görülmüş böyle vuslat
Herkes geldi yanına,ben gelemedim İstanbulum

Ayasofyanda ibadet

Beni sinirlendiriyorlar
Sıkıyorlar tatlı canımı
Ekşiyor sonra kalbim
Bir şiir yaratma peşinde koşan
Daktilo ihtiyacı içerisinde

Yalnızlık benim dostumdur Yalnızlık benim yârimdir. Bazen bulurum onu bir yerde. Bazen o beni bulur bütün şehirde. Çok samimiyiz, çok yakınız. Birbirimizin hâlinden anlayan tek ikimiziz. Odama çekilirim beni bulur. Kıvrılır yatarım hülyalarımda dolanır. İnsanlar çok bağırıyor yalnızlık öyle değil. Hep benimle,her halimle huzurlu,sâdık bir dost Onu bıraksamda hiç ayrılmayacağım. Ara ara ziyaret edeceğim. Hiçbir şey düşünmek istemiyorum Sadece bir kaç tevazu ve müsamahakarlık. Yalnızlık beni eğitiyor. Bedenen kudretsizim ama. Ruhen âzam derecede bir ruha sahibim. Yalnızlık hâlden anlıyor. Ama hayatla bağ koparmak mümkün değil. Düşüncelerin pençesinden sıyrılmak kolay değil Yalnızlık insanı büyütüyor hem de çok. Son olarak yalnız benim. Yalnızlık benim dostum,sahibim herşeyim. Dünyada hiçbir şeye değişmem. Zekiler çok akıllıdır. Ama sıradanlar öyle değil. Ya başaranlar onlar nasıldır. Belkide azimli ve disiplinlidirler. Ya okuyanlar bence çok güçlüler. Haaa yalnızlık,en yakın dostum. İçimi tek sana dökebiliyorum. Hayat koşulları zorlayıcı ve yıpratıcı. Yalnızlık ise bir dost ve bir şifacı

Bembeyaz bir sayfa
Bir şeyler söyleyeyim istiyor
Tutturmuş bir şeyler şeyler
Ne yazayım dün bugün yarın

Belkide bir bebeğin rüyasında