Bekçi Şiiri - Gökhun Aydın

Toprak rengi üniformasıyla
Nöbet tutardı bekçi
Sapsarı dişleri
Ve göbeğiyle kulübede

Elinde hortum
Yemyeşil etti karakolun bahçeyi
Bırakmazdı solsun alı
Hemen değiştirirdi canlısıyla bayrağı

Eskiydi baya, devirmiş 30 seneyi
Her emniyetin bilir öncesini
Kurbağa avlar bataklıkken oralarda
Ve hep özler eskiyi

“Evlaat” derdi
Anlatırken Mustafa Kemal’i
Söver dururdu önüne gelene
Tutamazdı dilini

Bu yüzden tayin ettiler
Şeker hastası bekçiyi
Acımadılar hasta karısına
Baktılar dik, kırdılar anında

Ocakta söndü ocağı evinin
Oğlu vardı bir tane benden küçük
Okulda dövmüş birisini
Paşaya dil uzattı diye
Bekçi de gururla anlattı
Oğlum benim diye diye

“Evlaat” derdi bekçi
Dolu dolu sesiyle
Abi derdi ona polisler
Memurları ve rütbelisiyle

Herkes susar da
Susmazdı bekçi
Alaattin’in sihirli kemalisti
Okşardı göbeğini

Rakıyı da çok severdi
Tek başına içerdi belsa da
Ayıkken de güzel
Rakılıyken de güzel biriydi bekçi

Bu teşkilattan bir bekçi geçti ki sorma
Adam Bekçiydi Bekçi...

(Bekçi Alaattin Ağabeyime)