Bekçi Şiiri - Deniz Devecioğlu

Bizim bekçi geceyi kovalar yıldızları saklar.
Mumda bekler sabahı
Tespihinde sallandırır ayı
Rüzgarı ve insanı düşünür gibidir her akşam
Bulutun gebeliğini toprağın bereketini geçti dese de
Bizden belli unutmamış beyaz entarili gelinini
Bakar yüzüme konuşmak isterse buyur eder
Kendiyle yaşıt sandalyesinde demli bir çay kırık bir saz
Soframızdır artık efkar ve soframızdır sazın demi

Derki milyon insandır göçtü gitti
Hepsinin acısına ve anısına şu sazın bir tınısı yetti.
Haksız mı?
Bizim bekçi 60’ından sonra işçi
Bir oğlu dağların bir oğlu sevdasının pesine düşünce
Köyünde hayatı asker alınca göçüp gelmiş
Kısmet der kendi. Bana kalsa zulümdür

Bir kulübe de yaşayacak kadar maaşa zimmetlemişler geceyi bekçiye
Ara sıra bakınırım arada içerim çayını sigaramdan alırsa
O gözlerimden beni anlar ben de alnındaki çizgilerden onu
Radyoda bir türkü paslı ve kirli
Anlatır gibi yokluğu.