Bekareyn Şiiri - Özgür İsmail Türkmen

Son bakire de yitirdi umudunu senden
Gümüş tenli martılar
Çarmıha gerilmese de olur artık
Nisandan mayısa doğru koşan güneş
Gülmese de…

Sen yüz çevirdikçe
Daha da güzelleşiyordu Leylalar
Rüyalar hayallerle yoğruluyor
Kınında duramıyordu çıplak bakışlar
Sen yüz çevirdikçe

Güller şaşırdı –hangi kostümü- giymekten
Aynalara sinmiş bakışlarının parmak izleri
Etrafında toplanan dilenciler
Yarışır dua etmekte
Sense duasız bir “amin”in peşindesin

Geceler sessizliğini bozduğunda
Sen uyuyordun
Komşunuzun horozu da uyuyordu
Kulakların çınlıyor muydu bilmem
Birileri ismini anıyordu senin
Geceler sessizliğini bozduğunda

Yarınların kalbine gömdün
Gururlu bir goncayı kefensiz
Yetim kalmış günler göz yaşı gibi
Damlamakta gözlerinden güneşin
Bir tarafın gece bir tarafın gündüz

Yaralısın
Bağrında büyüyen bir şehrin
Ona uzanır tüm sokakları
Ve sen ki öz eniştesi yalnızlığın
Yaralısın

Vefa ile el ele tutuşur utangaçlığın
En çok da güneşin öpücüğü var esmer teninde
Beklemeye alışık ruhun bekletiyor şimdi
Yaşadıkça bayrak
Ölünce açılmamış bir mektup olacaksın

Gün gelecek gün gidecek
Yürüyecek günler varlığın gurbetinde
Silinmiş noksanlığını örten renklerin
Susmasan seni kim bilecekti
Suskunluğuna sundun bakirliğini.