Bekar Odaları Şiiri - Şenol Denizci

Yalın ve ak ayaklarınızla girdiğiniz güneşli odalarınız vardı. Bana göre fazla aktı ayaklarınız, odalarınız fazla aydınlıktı. Nereye gitsem peşimden gelen şeylerim vardı. Şeylerimin barışıklıkları, dargınlıkları… Ne yazsam, ne söylesem delil sayılırdı. Her saniye yabancılaşan, her fırsatta kendileşen, nefesi akşam yemeği kokan kapılardı. Önlerinden geçip gözümün içine içine yağan bu yağmurları anlamıyor, açıklayamıyordum. Kapılarınızın uzağında yaşanan iç kırgınlıkları, yakınlaştıkça depremleşiyordu. Kalabalıktı kapılarınız, tek anahtarlıydı.

Birde her gün iki kapılı geniş ve yalnız avlusundan geçtiğim bekar odaları vardı. Avlunun iki yanında, önünde, arkasında ve üst üsteydiler. Her pencere başka bir öyküye perdeliydi. Uzaktan birbirlerine benziyorlardı ama başkaydılar. Odalar ayaza karşı sanki sımsıkı sarılmışlardı birbirlerine. Birde o adamlar vardı. Odaların en karanlık köşelerini bilen, oralarda ruhlarına rötuş yapıp yarına yenileyen… sessizliği ve kendi gibiliği olan adamlardı. Gözlerinin ortak rengiydi yalnızlık. Kendimi o avlulu hissediyordum. Gözlerimizin rengi aynıydı… ruhlarımızı onarmamız, yalnızlığımız, kendi gibiliğimiz… hepimiz ruhumuzu başka ve aydınlık bir yarın umuduyla besliyorduk. Üzerimize inatla devrilen her günde bizi var kılacak yeni sesler, tümceler türetiyorduk. “Biz” demekten hoşlanıyordum üstelik. Yoksa bu yalnızlığa dayanılmazdı.