Bekar Evi Şiiri - Cüneyt Beyköylü

Bir bekâr evinde kalıyorum,
Sessiz sakin bir hayatım var, rahatıma bakıyorum,
Bir yandan kitabımı okuyor bir yandan uyukluyorum,
Her zaman da böyle olmuyor tabi;
Gündüzleri ev sahibinin yaramaz çocukları oynatıyor beni,
Köftehorlar zili çalıp çalıp kaçıyorlar,
Bazen de ev arkadaşım yan odadan bir türkü patlatıveriyor.

Bir de odamın bitişiğindeki daireden gelen sesler yok mu?
Bana bekârlığın en huzur veren yanını hatırlatıyor,
Sessizlik, sessizlik, sessizlik…
Evet, odamdan bazı geceler duyduğum kavga sesleri,
İnsanın tıkanıp kaldığı noktadır karşı cinsle mücadelesi,
Bir evli çift, ama sadece dört duvar arasında anlaşmış,
Kılıçlarını kuşanmış, küçük kıvılcımdan atom bombasına yaklaşmış,
Kadının attığı çığlıklar benim kulağımı tırmalarken,
Adamın attığı tokatlardan benim yüzüm kızarmış,
Ve ben bekârlığımı düşünerek söyleniveririm hep;
“Oh, dünya varmış…”

Tabi bir de işin diğer boyutu vardı değil mi?
İnsan hayata tek bir yönden bakamıyor ki.
Bekârlık sulatanlıktır derler ya; karar veremedim daha ben,
Kendi çamaşırını yıkayan, ev ahalisine yemeği yetiştiren,
Tost makinesinin dünyanın en önemli icadı olduğunu zanneden,
İnsanın sırtına batan yaylarıyla çekyatların üzerinde sızıp kalan,
Kaç tane sultan vardır şu hayatta, tek başına her şeye sabreden.