Bekar Şiiri - Mehmet Kızılırmak

Ayaklarından belli olurdu gelişi,
Sokak bir başka eser o görününce,
Sardunyalara kıt’a durur pencerelerde
Ellerim hep böyle sahipsiz kalırdı.

Dudağından name düşse,
Tutan çok olurdu düşmeden yere,
Sen çocukluğum,
Eiffel kulesindeki yalnızlığı.

Ne denli büyük ki bu
Kalp dediğin şey hep aynı,
Muammada kalmış bir gelecek,
Hani darısı bekarlaraydı.

Şimdi Bosna da bir düğünde,
Mostar geçilirken yalın ayak,
Karpuz kabuğunun denize düştüğü yerde,
Bekarlık sultanlıkmış.