Beka Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

(Varlıkta O’nunla Kalmak)

Ben yandım,
Ve külleri savurdu zaman.
Fakat içimde sönmeyen bir nur kaldı—
O sendin,
Sadece sen…

Geçtim nefsin karanlık dehlizlerinden,
Her “ben” diyen yankımı
Sessizce toprağa gömdüm.
Artık içimdeki ben değil
Sen konuşuyorsun.

Bir harf gibi
Elif olup durdum.
Sustum, eğildim, secdeye döndüm—
Ve orada, tam orada
Kendimden geçerek sana erdim.

Bekâdır şimdi her nefesim,
Yoklukla doğduğum
Ama seninle ebedi kaldığım yer.
Bir çınar gibi kök saldım
O’ndan gelen her fısılda.

Ne gölgenin peşindeyim
Ne de adınla var olmak derdinde—
Zira sen adını
Kalbimin en sessiz yerine kazıdın.
Ben silindim,
Sen kaldın.

Artık ne bir başlangıcım var
Ne de bir sonum—
Sadece seninle süren bir hâlim var.
Bu hâl,
Varlığın en saf makamıdır.
Bu hâl,
Bekâdır…