Behzat Yel Şiirleri - Şair Behzat Yel

BAŞIMIZIN KENTİ ANKARA...

Ne kadar da grisin Ankara böyle,
Soğuk
ve
yabancı...

BİL Kİ

Solmuşsa rengin, atmışsa benzin,
Bil ki dert ciğerde ' yaradır ' oğul ...
Karlar silmişse ardından izin,
Bil ki her gün diğerinden 'karadır' oğul ...

ÇAMUR İNSAN

ete dadanmış insan
kızıl
körpe
ve diri ete

DAMLA

Yaşam döngüsüne inat aynı yere gelemiyorum bir türlü...
Sürekli başladığım yerden uzağa
daha uzağa seyr-ü sefer halinde yüreğim
ve

EY FANİ

Bir 'leyl' olur gönlüm güneşe hasret.
Tıkanır nefesim, Rabbim yardım et.
Farketmiyor mekanlar, içimde gurbet.
Bir sen mi çarmıhtasın Ey Fani sabret...

GECEM

kalem görmesin yüzüm
virgüller dökülür
kısa ömürlü virgüller
büyür göz bebeklerim

GÖZLERİM

Uzaklara dalar
çok uzaklara...
bir çizgidir artık...
bir varmış..

GRİ EVLER

ateş yağıyor bu gece gökyüzünden
ve hepsi aynı renk evlere düşüyor...
gri evlere

İNSAN

İnsan dört mevsim, kâh kış, kâh yaz.
Dökülür şavkı, yarı kara, yarı beyaz.
Topu topu beş gram; dert, sitem ve naz
Bir yanı ahlak divanı, bir yanı düzenbaz.

İNSAN İŞTE

insan garip, insan bir aczin timsali
yine de efendi sayar kendini mêvali
sorsan ilim deryası herşeyden muttali
Insan işte, boya küpü envai çeşit her hali