Behzat ( Dört Duvar Felsefesi )

Bir gece geç,
Hava soğuk ve ıslak,
Behzat geceleniyor...
Aklından memleketinin tombul ve pıtırak Nazendeleri geçiyor...

Sağlam çarık Behzat,
Abanoz gibi gövdesi, dili kemikli...
“Bu oğlan” dedi köylü,
“Pek acar!”
Behzat gibileri gurbette
Varmaz iki seneye paralanır,
Zengin olurmuş(!)...
Aş dersen çoğumuş orada,
Para dersen bolumuş...

Acar olmasına acardı ya
Sabanın ve tırpanın ardında,
Acar olmayan bir tek delikanlı bile kalmamıştı köyünde!
Kerpiçten ev,
Umuttan dam,
Ağılında bakımsız birkaç küçükbaş hayvan...

“Şu Istanbıl’ın imanı yoh be gardaş!
İnsanından al da
Suyundan havasından belli...
Varsın sefasını sürsün yizitler!
Biz fıkaranın tavığı tek tek yımırtlar,
Hemi de altın yımırtası…”

................
Köşe başı dört duvar,
Duvarın üzerinde bir sümüklü böcek!
Başı gövdesinden iri,
Ha düştü ha düşecek...
Sır veriyor midesi, yalnız değildir artık!
Yağmur, ıslak ve özlemleri arasına
Açlık belasını da kattı...

“Ulan miğde!
Gendimden deel sendendir gorkum,
Düşirirsen beni namerdin ayağına...”

Sığındı bir saçağın altına,
Bir cigara daha yaktı...
Elleri cebinde yangın mı yangın,
Metelikleri elinde soğuk mu soğuk...

"Silkinmedim sana cefil!
Yetmişikibuçuk millet nerden doyar?
Daş doldurur garnıma içmem bir tas çorbanı!"
Diye diye yere bakıyor...
Yerden oluk oluk lahmacun akıyor...

………….....
Paralandı paralanmasına ya!
Anacığının yanağını okşadığı,
Ve tandır ekmeğini yumruk edip tereyağına bandığı,
O mesut günleri de saymazsak,
Topu topu ondört hafta yaşadı...

İstanbul, 03.01.1991