Behimiye Meyil Verme Ha Gönül

Behimi sevdâya meyletme gönül
Sevda hakikatte Mevlâ’ya gider
Ruhunu Halîktan zeyl etme gönül
Seyr-i masiyette belâya gider

Âşk Allâh’tır âşık O’na olunur
Âşık olunanda maşuk bulunur
Behimiyse fidan kökten yolunur
Özden muhabbette Mevlâya gider

Yüksek uçma yere düşüp ölünür
Tevâzu et mütevâzi gülünür
Kaybedilen helâl ise bulunur
Allâh için rahm-i sıla’ya gider

Akıl melektir de, hevâi heves
Hayvanlara mahsûs hepsi sende pes
İnsan kısım, kısım Abaza, Çerkes
Türk, Kürt, Arap, acem, âlâ’ya gider

Hevâi hevesin dizginlerini
Akıla vererek tuttur elini
Böylece dünyânın en güzelini
Cenneti âlâda bunlar seyreder

İSLÂMİ’yim dâvâm yüceden yüce
Zâhir hakîkatlar gidiyor güce
Karunlar, firavun, nemrutlar cüce
Bunlar; kendi kendilerini güder