Behemehâl aşk ta vardı

Kâtip sen arzuhâl yaz
bırak yarime mektup yazmayı
ben yazarım
ben yazarım

behemehâl
al kalemi eline al
şöyle yaz
atı alan Üsküdarı aştı

yedi liraya domates alamam
yat kat villa şöyle dursun
Ahmet Memet de ki Dursun
konamaz gece arsaya
bir tuğla alacak parası yok

aşk nedir bilsinler diye
o zamanlar da henüz aşk varmış desinler
çabam bunun için
ben yazarım sevdiğime tabletlere
aşk bir nesne değil
bırak kâtip bırak yarime mektup yazmayı

bırak İstanbulu boğazı burcu
bırak ayazmayı
su mu ararsın
git gör fakir mahallerini
oralara bentler yap
arzuhâlimi böyle yaz
behemehâl
de ki

atı alan Üsküdarı aştı

aklımda setre pantolonun
bir de kırmızı fesin
Üsküdara gideriken görenler var

oralara yaya gidilmez
at
sırtına binemeden gidilmez

hem o feraceli kız da benim için geçiyor
o mendil eski ipek mendil değil
yere düşen itibardır

sele suya gitmişse yurdun sokakları
hâla mı ümitvarsın

aşk mı
aşk diyince herkes şaşıyor
yenilir mi içilir mi
ne nesnedir

hâla umut besleyen
zihniyetin ahmaklarıdır
yaz böyle
yaz arzuhalimi
behemehâl

bırak yarime mektup yazmayı
sen aşk nedir bilmezsin ki
ben yazarım

20/Ekim/2010/Çarşamba/Bodrum