Begonyam Şiiri - Müslüm Karakuş 2

İnsan ne garip varlık değil mi Begonyam
Üzerine dağları yıksan da kalkar
Atsan da kaynar kazana yine gözlerini açar
Yine yaşamaya devam eder inatla
Bir yudum soluk almak için ne mücadeleler verir
Başına ne gelirse gelsin varlık denkleminin gizemi korur
İnsan ne kadar çok yaşamak ister Begonyam
Bu hırs beni korkutur her zaman
Bazen yaşamanın o kadar da sahip çıkılası
olmadığını anlamak gerekir
Ölmeyi bilmek de bir beceridir
Yaşamayı bilmek kadar
Gel gör ki, ikisini de bilmez insan
Oysa ne güzel ölümler var
Ne güzel yaşamlar var denilen cinsten
Unutma
İyi bitirişler çoğu zaman iyi başlangıçlardan daha etkilidir
İnsan ne garip değil mi Begonyam
Bir karıncadan farksızdır aslında
Yaşamak tutkusu kıyaslandığında
Zekamız ne işe yarar ki o halde
İnsanı asıl anlamlı kılan ölüme olan tutkusu olmalı
Yaşamak neticede alelade bir şeydir
Ölmektir burada ayrıcalıklı olan
Yine de haksız değiller Begonyam
Baksana dışarıda uyuşturan güzellikte bir sonbahar
Turuncu kuru yaprakların nemli kokusu
Kedilerin sahipsiz bal rengi gözleri
Bir bulutun hallaçtan elenircesine savruluşu
Güzel değil mi sence de
Hele de sen Begonyam
Sen de değmez misin yaşamaya
O soluk teninde, hüzünlü gözlerin
Onlardaki derin yasın verdiği şefkat de
değmez mi yaşamaya
Bazen sorgulamak beyne jilet atmaktır Begonyam
Bazen bilmemezlikten gelmek, anlamamak da direnmek gerekir
Bazen olmasını istediğinin gerçek olduğunu varsayman gerekir
Bazen iki kere iki dört etmez Begonyam
Elimizde yaşamak varsa sadece
Biz de yaşayalım o halde
Bir karınca gibi, bir yaprak gibi, bir bulut gibi
Hissederek, duyarak, dokunarak, görerek
ama sorgulayarak değil
Benim için yaşamak sen olsun
Senin için ben artık
Olsun mu Begonyam?