Begonya Şiiri - Oğuz Kılıç

Begonya Sevgilim!
Şimdi bir begonyanın kökhücreleriyle kökleri arasındaki uçuruma
sekaratı sentetikle çarpıştırıp korkunç techizatlarla ineceğim
tüberküloz tahribatlı parçatesirli alkollerin salgıladığı zehirlerden
sekaratı amonyakla damarımda çarpıştırarak gelip
vurgun yiyeceğim kayalığında uçurumlu ellerinin..
şimdi sen iniltiyi şiirin uğultulu esvabından soyundurup
aşkın gövdesine tersinden giyindir frapan dudaklarını
şehvet manyetizmasını latince manifestolarla tersinden lanetlerken
beni intiharın damarından şırıngayla çekilmesine zincirle!
Kendinle dölyatağı arasındaki göbekkordonunu kes hayatın
kes ki hayvan zerreciklerinin damarından boşanma sanrıları;
dökülmesin tortusuna kadınlık salgılarının..
dudağının neşterlerinde kadavraları otopsilerle biçimlendirirken
replikleriyle açılsın kepenklerinde yara koleksiyoncusu esnaflığın
yarayla iltihabı çiftleştir transparan organların gölgesinde
barutla ateşin diplomasiye aykırı çiftleşmelerin nezaretinde
iltihabın yaraya dağılması gibi kanasın damarımda kadınlığın!
İstiridye kabuğundan içkanamalı yara koleksiyonu çıkarsın
küfürbazlığa kin sıvamış ateşgahlarda o Mecusi ellerin..
dekoltesinden taşan hüzünbaz hayvanların mezarlığı göğüslerinle
materyalist kuşların kanatlanmış çarpıntısını emzir..
şerli intiharın aşkla kurgulanmış senaryosunu
mürekkep balığı hokkasından damıtılmış mürekkeple yaz gitsin
kurgusu yazgısına teslim jiletlerin kanlı kolonisi
damarların kanlarına dehşetle mühürlensin
bu cinayet mahallinin en izbe güzergahlarından besmelesiz geçerken
maktüllüğüme failimeçhul bir cinayet bahşedilsin!
Çünkü ben bu katil parmakizlerini kadavramdan silip
maktüllüğümle cinayetmahalline fırlatılan bir bumerangın
kilometrelerce süratiyle döneceğim
yani; ya beni gebertecek kasvetli çarmıhlarda çivileyen yüreğin
ya begonyasaçlarınla bu tımarhane şehirde intihar edeceğim

Kibrine kin sürülmüş salkımsöğüt ağıdıdır sürrealist ecelim
Yazgımın Seyirdefterine tersinden mühürlensin yırtılmış çığlıkların
ateşime kıyamet ayetleri üflesin mahşeri gazaplarda alevin…
Kabzası ciğerimi dağlamışmavzerlerin mahlasıdır gözlerin
Kırağısı damlayan mermer pervazlarda güvercin çığlığıyla neşterlenir damarım
Şimdi iniltinin fırtınalı esvabından soyundurup şehvetini
Kirpiklerindeki karanfil kasırgasına hüzzamkarca giyindir…
Açılsın kabirazapları ateşimi emziren yürek mezarlığının
yıkasın kadavramı münker nekir azapları çığlıklansın ızdırabım
tılsımına sır dökülen sağnaklarda gözkapaklarım dağlansın
yazgımdan intihal müntehir şiirlere yataklıktır esmer nehirlerin
ceylan gözlü parşömenlere yazılsın müntehir şiirleri sapkın şairlerin
alüvyonlu kıyılara boşansın yüreğin deltasında kudurmuş nehirlerim
Begonya Sevgilim! Şimdi bir begonyanın kökhücreleriyle kökleri arasındaki uçuruma
sekaratı sentetikle çarpıştırıp korkunç techizatlarla ineceğim
indiğim yerde esmer depremine gebedir enkazından yıkıntılı şehir
İndiğim yerde yaradır mürekkebin damarında çalkanan perişanlığım
Yara kabuktan boşanırken kanasın iltihapları bakire ceylanlığının
Salkımsöğüt sağnaklarda kanatlansın kirpiğinde güvercin hıçkırığı
Hüznün kanaviçesine işlensin begonyacesetleritabutluğundaaşkın
Maktüllüğüme bahşedilsin cinayetçiçekleri nazarların kurşuni
tımarhane betonları karantina ederken meczupluğumu hücresinde yüreğinin
tabutluk azabından yontulurken tabutlar ecelimdin bilmedin!
Begonya sevgilim!

Şimdi ger gövdelenmiş kederini naçar gövdesizliğime
Çiviçiçekleri kusan kristal bir çarmıh diye gerileyim…