Begonya Şiiri - Oğuz Ateş

sihirli çiçeklerdir sonbahar kuytusunda tomurcuklu şehvetin
İçinde begonyalar salkımsaçak boşandığında sandığından şehvetinin
begonya cesetleri içindesin intiharın müebbet şafağında güzelim
ellerinde hızarlaşan bıçaklar; göz çukurunda neşterler bileylenir
lal intiharlar kurgularsın hatıramın kadrajında kefensiz..
bir kırlangıç fırtınası gibi gelir, cephanelik saçlarınla hep infilak edersin
esrikliğin içinde begonyadan mürekkep koparttığın fırtınayla
günahkar perçemimi şehvet şarampolünde nasıl tersyüz edersin? !
onulmaz çarmıhlara gerip isyankar yüreğimi golgotha sırtlarında
Nasıl çiçeklenirsin zehirli efkarınla ıssız istasyonlarda? !
yani ya beni gebertecek kasvetli çarmıhlarda çivileyen yüreğin
ya begonyasaçlarınla bu tımarhane şehirde intihar edeceğim
jilletlerin argosundan damarlarıma kallavi küfürler devşireceğim
Bütün jiletler örgütlenip toplardamarımdaki kanı pisletirken
Örgütlediğim intiharın kasvetine sarkan sarmaşıklar kirlenir
ah mezarlıkta payandayken şehvetim; sen sarmaşıklar içindesindir
ayaklanan kasığımı vahşi sarmaşığınla istila etmesisin bilirim
salkımsaçak sarkarsın şahdamarım içindeki meczubane kuyuya
elerimde içorganı dağılmış, kadavrası parçalanmış cenaze çelenkleri
darmadağın kalırım şehvetime mühürlenip ıssız istasyonlarda
yani ya sarmaşığın ilmiğine meczubane gölgemi asıp gebereceğim
ya da jiletlerin damarıma fıdsıldadığı sırlarla intihar edeceğim