Begonviller Şiiri - Özge Özgen

Ben öyle hikaye de anlatıldığı gibi bir kadın değilim.
Begonvillerin kokusunu da bilmem.
Yastığımın altına sakladığım çakıl taşlarım vardır.
Deniz kenarından korkarım
Girmem içine.
Uzaktan bakarım hep.
Kimin kalbi kırık, kiminin dili yalana tezgah açmış.
Kimi de kendi uydurduğu bir hayatın içinde
dalgasını geçiyor sözde.
En kötü huyumdur güvenmek.
Ve hep tadını kaçırırım sevmelerin.
Verdiğim değerin ölçüsünü de bilmem.
O yüzden
Kaybetmeye meyilli bir kalbim olduğu gibi,
Yüzsüz insanlara sırtımı dönme gibi kötü alışkanlıklarımda olmuştur zamanla..
Geceleri geç uyur,
Sabaha erken kalkarım.
Hayat bu ya,
Güneş tam yüzümün ortasına vurur sıcağını.
Ben yağmurla karışık
Kirpiklerime yerleşen hüzünle yaşarım..

Kimse bilmez!

Sen bile..