Begonvilim Şiiri - Bahadır Arif Mete

Dar sokağın birine yolum düştü!
Kulağıma sesler üşüştü…
Götür beni ayaklarım,
Beni kendine çağıran,
Begonvillere yolum kesişti.
Yaklaştıkça,
Gülümser gibi,
Ne güzelsin sen öyle!

Bunca beton yığınları içinde,
Çıkıyorsun tavanı gökyüzüne…
Varınca yanına
Durdum!
Duruldum…
Vuruldum sinesine.
Ona seni anlatmalıydım,
Tek seni!

Çehresi ay bakışlım…
Bakınca doyamadığım,
Gülleri bile kıskandıran
Yüreğimi yandıran…
Çöllerin kızgınlığından alıp,
Narında güneşin
Aya çalan…
Sevince,
Başını eğip haya ile utanan!

Beni benden alan,
Alıp kuyuların kuytusundan,
Dünya’dan koparan,
Aşkın bağrına atıp yakan…
Anlattım seni begonvillere öyle!
Söyledikçe seni,
Yaydı kokusunu iyice göğe!

Görmemişti ki böyle sevda,
Anlat, gitme dedi,
Güldü yüzüme…
Şimdi her sabah seni anlatıyorum,
Gizliden gizliye…
Adını da sen koydum begonvillerin!

Daha güzel açıyor ya şimdi.
Görsen,
Tıpkı sen!
Bakışı sen…
Gülüşü sen!
Bir ömre bedel..!