Begonvil Yalnızlığı Şiiri - Yunus Yakup

zira güz döküldü saçlarına
biliyorum ağlamaktasın
ellerin
yaprakların solgun ve hafif üşümelerinde
şu yazdan kalan çelimsizliğe
titrek dokunan parmakların
seni suskun bırakıyor
büyük ağlamaktasın

uzunca bir esmerlik yüzün
gölgeler içinde kımıltısız düşlerin
yankısı perdelerden dönen boğulmaların
boğulmaların
duvarlar kadar yakın duvarlar kadar uzak
tüylerine değiyor yalnızlığın gözleri iri
sevmeler eritiyor ince fikirlerini
kırılmalara dönüşüyor elden düşen kadehler

zira güz döküldü saçlarına
biliyorum ağlamaktasın
büyük ağlamaktasın