Begonvil sarmış evin tüm duvarlarını malum çok oldu kapıları açılmayalı
Erken bir vedaydı hatırlar mısın apar topar çekip gittiğin o son yaz akşamını
Gel son bir defa sarılayım sana derken ağlamıştın hani omzuma gömüp başını
Oysa çok iyi hatırlıyorum bin yıl yaşarım ben senle bu evde diyen biri vardı
Ne oldu o büyük aşığa diye hiç sormayacağım artık olan oldu biten bitti
Ve döndük boynu bükük bir çocuğa hiç utanma hıçkıra hıçkıra otur ağla şimdi
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta