Bedriye Şiiri - Kemal Budak

Çanakkale içinde bir uzun selvi
Kimimiz nişanlı kimimiz evli
Of gençliğim eyvah...

Hüseyin de evlilerdendi
Otuz, bilemedin otuziki yaşında
Çavuştu epeydir, eratın başında
Düşman Gelibolu’ya dayanmış dendi
Evinden uzak,
İlk evladının müjdesini alışında

Birliği Trakya’da ilerlerken cepheye
Komutanın yanına gitti utana sıkıla
“Bir kızım olmuş 15 gün önce
Özlemiyle burnumda tütmekte sıla
Hazır yakınken köyüm buraya
Verir miydiniz 1 günlük izin
Onu bir kerecik görebilmem için? ”

Kaldırdı beşiğin üstünü örten tülbendi
Sarıldı, küçük bebeğini öptü, kokladı
Bastıkça bağrına, gözleri nemlendi
“Bedriye” olsun dedi, kızımın adı
Bedriye, “Dolunay” yani –

Bir an tutamadı kendini o bile
Sessizce ağladı ve gitti
Helalleştikten sonra
Eşi Lütfiye ile

Aylar geçti, savaş bitti
Koca köyden üç kişi döndü geri
Hayatta kalmayı başaran, mucize eseri...
Anlattılar üçü, diğerlerinin akıbetini
Hüseyin Çavuş da şehit olmuştu
Bir top mermisiyle hayatı son bulmuştu
“Mezarı” dedi Lütfiye, “nerdedir kabrinin yeri? ”
“Yok” dediler, “dört bir yana savurdu top mermisi
Bedenini, kemiğini, etini”...

“Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın
Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın....”

Akif’in bir Hilal uğruna batan güneşi,
Dolunay’ını da ışıksız bıraktı
Yetim, baba sevgisine aç,
Şefkatine muhtaç...
O günden sonra, bebeğe o baktı,
O,
Artık hem ana, hem baba olan eşi

Su içmedikçe susuzluk gitmez
Giden dönmedikçe hasreti bitmez
Bedriye de babasını özledi daima
Hayalinde yaşattı hiç bilmediği yüzünü
Büyüdükçe kabullenmişti ama
Hiçbir bayram alamadı
Çıkagelir diye kapılardan gözünü

Ölene dek sakladı
Babasının son dokunduğu o tülbendi Bedriye
Elbet hatıra kabilinden,
Bir nevi kutlu hediye
Ama arada gizlice koklamak için
Babasının kokusu sinmiştir diye...

Köyde doğdu, köyde yaşadı Bedriye
Öleli yirmi beş yıl kadar oldu
İlk oğlunun adını Hüseyin koydu
Hüseyin, hala yaşıyor
Geçenlerde seksenbeşi doldu
Hala dimdik, upuzun
Boyu bir sekseni aşıyor

Tüm bunları ben nereden mi biliyorum?
Babam anlattı
Ona da annesi anlatmış:
Bedriye....

Ne zaman dinlesem, istisnasız her zaman ve her yerde, tek bir türkü vardır, gözyaşlarını tülbendine silen babaannemin hayaliyle beraber ağladığım:

Çanakkale içinde bir uzun selvi
Kimimiz nişanlı kimimiz evli
Of gençliğim eyvah

Yetmiyor hatırana, yazdığım birkaç satır
Kanınla destan yazdın, yok bundan büyük hatır