Bedirhan Dayı Şiiri - Gürsoy Solmaz

Senin o sorduğun göze soğulmuş,
Gezdim karış karış Bedirhan Dayı…
Eviniz bakımsız, harap dağılmış,
Şimdi etmez kuruş Badirhan Dayı…

Mihrican,Kızbakan,Karadağ,Sivri
İnsanı götürür yıllara geri,
Selav’da gevenler çıkalı beri,
Yuva yapmaz bir kuş Bedirhan Dayı…

Şornak’ta çimdiğin o serin sular,
Kürünlere akmaz, başka kürün var,
Gijirken,kekikle bir koku salar,
Yenmez olmuş çiriş Bedirhan Dayı…

Napızar dediğin o koca tarla,
Benim gördüğümde kaplıydı karla,
Gökte yalnız uçar alabaş turna,
El etsem yine boş Bedirhan Dayı…

Şırat suyu ile baş yıkanmıyor;
Çoğu kimse köyü böyle anmıyor,
Tandırlar tezekle artık yanmıyor,
Başlamış bir yarış Bedirhan Dayı…

Bir hüzün içinde ayrıldım bende,
Dolaştım o köyü senin sayende,
Üç-beş hane kalmış,hele bir gel de
Kendince bir soruş Bedirhan Dayı…

Artık o dağlarda hasret esiyor,
Herkes kaderine biraz küsüyor,
Çoğu konuşmuyor; çoğu susuyor,
Doğrudur bu görüş Bedirhan Dayı…

İşte benden sana geciken cevap,
Yazsam roman olur,ciltlerle kitap,
Geçmişin günahı olmuyor sevap,
Maziyle gel barış Bedirhan Dayı…