Bedir Destanı ve Ebu Leheb'in Sonu Şiiri ...

Çok çok beğendim. Daha güzel anlatılamazdı. Tam puan veriyorum.

Ümmül-Fad'l, önce bu olaya karşı sessiz kaldı.
Sonra da hemen yerden bir çadır kazığı aldı,
Bu kazığı Ebu Leheb’in kafasına çaktı.
Ebu Leheb’in kafa etleri dışarı çıktı.
Bu, gerçekten de Ebu Leheb’i çok fena yaptı.
O’nun yarası, zamanla kötü bir mikrop kaptı.
O, artık hiç iyileşemeyen bir hasta oldu.
Çünkü O’nun tüm vücudu iltihaplarla doldu.
Ebu Leheb, en sonunda bu hastalıktan öldü.
Medine’deki müslümanların da yüzü güldü.

İnanın şiirinizi okurken bu dizeler benide güldürdü.

Güzeldi... Keşke... Keşke diyorum,Ebu Süfyan'ın din düşmanı neslinden Muaviey ve Yezid'in de Ehl-i Beyte yaptıklarıyla devam etseydiniz... Saygılarımla...

böyle güzel çalışmalara neden az yorum atılır ve neden poüler olmaz anlamadım gitti. defalarca tebrikler güzel bir beyit çalışması olmuş.

Tarih dersi vermişsiniz.
Teşekkürler emeğinize.

Bedir Destanı ve Ebu Leheb'in Sonu

İslam dininin gönderildiği ilk zamanlardı.
Bu dine karşı çıkan iki kötü düşman vardı:
'Biri Ebu Leheb, diğeri de Ebu Cehil’di.'
Ölüm, Ebu Cehil’e Bedir Savaşı'nda geldi.
Yenilen müşrikler, Mekke’ye doğru kaçıyordu.
Şaşkınlık içindeydi Ebu Süfyan ve tüm ordu.
Ebu Leheb’se din düşmanlığından yılmamıştı,
Nedense Bedir Savaşı'na da katılmamıştı.
Kabe’nin yakınına bir zemzem çadırı kurdu,
Amacına ulaşmak için dibine oturdu.
Savaşla ilgili bilgi edinmek istiyordu.
Tam o an Kabe’ye gelen Ebu Süfyan’a sordu.

O da şöyle dedi: “Anlatacak bir şey yok artık!
Düşmanlarla karşılaştık, sonra da dönüp kaçtık.
Onlar, bizi esir etmek için kovaladılar.
Ve istedikleri kadar esir yakaladılar.
Orduyu suçlayamam; mecburen geri çekildik.
Biz, sadece düşmanla karşı karşıya değildik.
Orda ayakları yere değmeyen atlar vardı.
Atlara binen de beyaz giysili adamlardı! ”

Ümmül- Fad'l, çadırın köşesinde oturuyordu.
Ebu Rafi de ok yapmak için oraya durdu.
Her ikisi de gizlice müslüman olmuşlardı.
Fakat mecburen bunu söyleme yasağı vardı.
Bu haberler, Ebu Rafi’yi boğmuştu sevince.
“Beyaz giymiş atlılar” sözünü de işitince,
Heyacanlandı ve “Onlar melek! ” diye bağırdı.
Bu davranış, Ebu Leheb’i oldukça kızdırdı.
Ebu Leheb de kalktı ve O’na bir tokat attı.
Ebu Rafi, tokatın şiddetiyle yere yattı.
O, cılız olduğundan buna karşı koyamadı.
Ebu Leheb, durmadan O’na vurmaya başladı.

Ümmül-Fad'l, önce bu olaya karşı sessiz kaldı.
Sonra da hemen yerden bir çadır kazığı aldı,
Bu kazığı Ebu Leheb’in kafasına çaktı.
Ebu Leheb’in kafa etleri dışarı çıktı.
Bu, gerçekten de Ebu Leheb’i çok fena yaptı.
O’nun yarası, zamanla kötü bir mikrop kaptı.
O, artık hiç iyileşemeyen bir hasta oldu.
Çünkü O’nun tüm vücudu iltihaplarla doldu.
Ebu Leheb, en sonunda bu hastalıktan öldü.
Medine’deki müslümanların da yüzü güldü.

O, yaptıklarım yanıma kar kalacak sanmıştı.
Fakat Allah’la savaştığından çoktan yanmıştı.
O, Bedir’den kaçtıysa da, Allah’tan kaçamadı.
Allah da O’nu işte böyle birden yakaladı.
O, şunu da dedi:'Onları siz öldürmediniz!
Onları biz öldürdük; yine biz dirilteceğiz! '


Sayıngıdeğer arkadaşım,yüreğine sağlık.Gerçekten beğeniyle okudum dizelerinizi.EFENDİMİZ 1-2 Hayatını yeni okudum.Bana tekrar yaşattınız kitapdaki olayları,kişileri.Teşekkür ediyorum.Allah ebu cehillerin sonunu böyle yapar işte.Saygılarımla.

Bilindik konu olsa da, anlatım duru olunca, şiir akıyor.
Kutlarım sayın Akbulut, tebrikler..

Sayın Akbulut,
Çok etkilendim... Hem şiir okudum, hem bilgi sahibi oldum..

Sağolun... Birikimle yazdığınız yüreğinizi saygı ile selamlıyorum...

Sağlık ve saygı ile...
L. L. ERDİNÇ

Bu aydınlatıcı ve yürekten dizeler için tebrikler şairim saygılar selam ile

Tebrikler Rıza hocam.Tam puanla kutluyorum çalışmanızı.selam ve hürmetlerimle...

İhlaslı yüreğinizi kutluyorum, mükemmel bir eser okuduk sayenizde.. SAYGI VE SELAMLAR, TAM PUAN.. Güneri Yıldız