Bedir Destanı ve Ebu Leheb'in Sonu Şiiri ...

İslam dininin gönderildiği ilk zamanlardı.
Bu dine karşı çıkan iki kötü düşman vardı:
'Biri Ebu Leheb, diğeri de Ebu Cehil’di.'
Ölüm, Ebu Cehil’e Bedir Savaşı'nda geldi.
Yenilen müşrikler, Mekke’ye doğru kaçıyordu.
Şaşkınlık içindeydi Ebu Süfyan ve tüm ordu.
Ebu Leheb’se din düşmanlığından yılmamıştı,
Nedense Bedir Savaşı'na da katılmamıştı.
Kabe’nin yakınına bir zemzem çadırı kurdu,
Amacına ulaşmak için dibine oturdu.
Savaşla ilgili bilgi edinmek istiyordu.
Tam o an Kabe’ye gelen Ebu Süfyan’a sordu.

O da şöyle dedi: “Anlatacak bir şey yok artık!
Düşmanlarla karşılaştık, sonra da dönüp kaçtık.
Onlar, bizi esir etmek için kovaladılar.
Ve istedikleri kadar esir yakaladılar.
Orduyu suçlayamam; mecburen geri çekildik.
Biz, sadece düşmanla karşı karşıya değildik.
Orda ayakları yere değmeyen atlar vardı.
Atlara binen de beyaz giysili adamlardı! ”

Ümmül- Fad'l, çadırın köşesinde oturuyordu.
Ebu Rafi de ok yapmak için oraya durdu.
Her ikisi de gizlice müslüman olmuşlardı.
Fakat mecburen bunu söyleme yasağı vardı.
Bu haberler, Ebu Rafi’yi boğmuştu sevince.
“Beyaz giymiş atlılar” sözünü de işitince,
Heyacanlandı ve “Onlar melek! ” diye bağırdı.
Bu davranış, Ebu Leheb’i oldukça kızdırdı.
Ebu Leheb de kalktı ve O’na bir tokat attı.
Ebu Rafi, tokatın şiddetiyle yere yattı.
O, cılız olduğundan buna karşı koyamadı.
Ebu Leheb, durmadan O’na vurmaya başladı.

Ümmül-Fad'l, önce bu olaya karşı sessiz kaldı.
Sonra da hemen yerden bir çadır kazığı aldı,
Bu kazığı Ebu Leheb’in kafasına çaktı.
Ebu Leheb’in kafa etleri dışarı çıktı.
Bu, gerçekten de Ebu Leheb’i çok fena yaptı.
O’nun yarası, zamanla kötü bir mikrop kaptı.
O, artık hiç iyileşemeyen bir hasta oldu.
Çünkü O’nun tüm vücudu iltihaplarla doldu.
Ebu Leheb, en sonunda bu hastalıktan öldü.
Medine’deki müslümanların da yüzü güldü.

O, yaptıklarım yanıma kar kalacak sanmıştı.
Fakat Allah’la savaştığından çoktan yanmıştı.
O, Bedir’den kaçtıysa da, Allah’tan kaçamadı.
Allah da O’nu işte böyle birden yakaladı.
O, şunu da dedi:'Onları siz öldürmediniz!
Onları biz öldürdük; yine biz dirilteceğiz! '
**********
Bugüne ismini verecek ne müthiş bir paylaşım narin yüreğinden şairimiz.Tam puan.Saygın kalemin daim bizimle olsun.

DEĞERLİ AKBULUT KARDEŞİM HARİKA BİR ÇALIŞMA, ÖYKÜSEL ANLATIM DA HARİKA OLMUŞ, BU TÜR ÇALIŞMALARI DEVAM ETTİRİN.SELAM VE SAYGILARIMLA

Hislerin sayfada dizelerle yankılandığı çok güzel bir şiir okudum
USTA KALEMİ KUTLUYORUM
ANT+100PUAN

Tarihten yansımala ve akıcı anlatımızıla güzel bir şiir okudum

Yüreğinize sağlık

SAYGILARIMLA

Hüznün yüzü

harika bir çalışma, yüreğinize kaleminize kuvvet
tam puan

Güzel bir manzum şiir olmuş;bilgilenmekte ayrıca bir ibreti görüntülüyor..Tebrik eder,başarılarınızın devamını dilerim.Sevgilerimle esen kalınız.Erdoğan Vural

Bilinen bir öyküyü şiirselleştirmeniz, güzeldi.

İslam dininin gönderildiği ilk zamanlardı.
Bu dine karşı çıkan iki kötü düşman vardı:
'Biri Ebu Leheb, diğeri de Ebu Cehil’di.'
Ölüm, Ebu Cehil’e Bedir Savaşı'nda geldi.
Yenilen müşrikler, Mekke’ye doğru kaçıyordu.
Şaşkınlık içindeydi Ebu Süfyan ve tüm ordu.
Ebu Leheb’se din düşmanlığından yılmamıştı,
Nedense Bedir Savaşı'na da katılmamıştı.
Kabe’nin yakınına bir zemzem çadırı kurdu,
Amacına ulaşmak için dibine oturdu.
Savaşla ilgili bilgi edinmek istiyordu.
Tam o an Kabe’ye gelen Ebu Süfyan’a sordu.

bu ibret ve ders verici şiirni yürekten tebrik ederim selam
ve sevgiler....

Ne Ebu Leheplerin sonu geldi,
Ne Ebu Cehiller tükendi....
Onlar çok zaman içimizde, çok zaman aynalarda, çok zaman bizimle beraber....
Tarihi bir öğreti niteliği de taşıyan bu şiirde Sahabe devri ve yaşanılan elim vaziyetin tarifi öyle güzel bir şiir lisanına girmiş ki; Şanlı Bedir ve vaktin yaşanılanları çok güzel satırlara akmış. Ayrıca kati delil ve bilgilerle de bezenen şiir bence muazzam bence harika olmuş. Sizi canu yürekten kutluyor selam ve muhabebtlerimi sunuyorum.
Mevlam başarılarınızı daim etsin

teprikler o zamani destanlastirmissiniz siirinizle kutlarim