Önemsiz ne yaşadın ne geçirdin.
Aslolan işe sen ne mana verdin?
Belki nimettir şikayetin derdin
Sen yine şükürden nasipdar ol dost
Biz bilmeyiz zahir dağın ardını
Odam çocuk hemşiresinin yanı
Her gün ağlayan çocuk duyarım.
Canı yansın istemez, bağırır.
Oysa canı için o küçük acı lazımdır.
Ama gel de anlat; bugünün iğnesi
Yarının neşterinden yeğdir diye.
Kes ne bıjart renge hğwe
Kes ne kême ne zêde
Gellek nabe mina hev
Rınd u hğırav jı têde
İnsan doste insene
Hayalinle mest olmak bana adettir.
Sen varsan çöl bile rânâ mabeddir.
Seni bilmek bu garibana saadettir.
Bakışın, gülüşün nur, aşkın ebeddir.
Hiddet vakti suretin nabzım düşürür.
Aşk mükemmelliyetçidir.
Maşuk aşığın nazarında
Mümkünlerin birincisidir.
Felsefe değildi Gazali'ye
“Leyse fi’l-imkân ebdeu
mimmâ kân" dedirten.
Rüzgarsız nemli bir akşam vakti
Uzanıp çimlerde düşündüm seni
Bir yanımda çınar bi yanda güller
Görünce aklıma düşürdüm seni
Bir zaman ne de yakınımdaydın.
Ben bileli beni bir yar bulmadım
Bir'i yar belledim Bir'e varmadım
Bilmezdim hem de ele sormadım
Bire giden yolda kayboldum dost
Yolda olan eğlenmez dal u ber ile
Benim yarim melek gibi
Kalpten çıkan dilek gibi
Yarim sarıl da tut elimi
Bu dünyada gülek de bi
Benim yarim uzunca
Gözlerini kapattığında
Sana karanlık olması gerekirdi,
Neden benim kayboluşum!
Bilmedim kıymetini;
Seni sayıklamak,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!