Bediha Şiiri - Kudret Akpınar

Bir garip aşıktır
Konuşmaz,
Gözleri güzeldir
Anlatır,
Kalbi sıcak ve geniş
Derttir çeker,
Acıdır hafifletir…

İncedir hastalığı
Ruhu ince,
Çocukluktan kalan
Son sevinci ve
Son aşkıdır
Rüştü…

Rüştü!
Rüştü Onur, onurludur,
Bediha’ ya tutkun
Ve ona aşıktır.
Ortaktır Bediha’ yla derleri,
Bir ince inilti
Bir ince feryat,
Dudak arasından
Bediha; Aşığınım senin,
Aşığınım sendekinin
Sonsuzuna aşığınım.
Güzelliğine, onuruna
Beraber geçen sayılı günlere
Ve bana son mendil verişine
Öyle usul ve öyle aşkla
Gençliğine aşığınım,
Ve ardımdan gelişine
Seni bana getirecek Azrail’ e.
Elveda aşkım, Onurum,
Erkeğim,
Umutlarım,
Elveda! ! !

Ve Rüştü:
Ağıt yakmaz,
Ardına dahi bakmaz.
Biliyor;
Yanında yeri olacağını,
Fakat, üzülür yinede
Behçet’ i yalnız bırakacağına
Dostluğuna,
Pişman olur dostuna
Verdiği söze,
Ve af diledi Allah’ tan
Ve af diledi
Dilinden…

Behçet üzgün
Behçet süzgün hayattan,
Fakat biliyor o da
Bediha ile Rüştü’ yü
Alanın gitmediğini,
Ağıtın kime yakıldığını,
Ve gülüyor kurnazlıkla
Dostsuz kalmadığına…
(Rüştü Onur Bediha hanıma aşık olduğunda Behçet Necatigil’ le beraber bir dergi çıkamaya hazırlanıyorlardı. Rüştü Bey ve Bediha hanım bir haftalık evliyken kanserden ilk olarak karısı ve bir hafta sonrada kendisi vefat eder. Hatıralarına yazılmıştır.)